“Is dat zo?” vroeg Urgwaine zich af. Onze volkeren hebben
nooit een echte strijd gevoerd, maar slechts op toernooien geoefend.
Onze burchten zijn nooit in de greep van een belegering geweest.”
Urgwaine’s gejaagde oogopslag verried meer dan zijn woorden
deden. Deze keer kon de Valorian het niet opbrengen om verder
te spreken.
Beide mannen stonden zwijgend in het zomerse woud.
V
an oudsher hadden de boerderijen aan de rand van het moe-
ras bij elkaar beschutting gezocht. Het land was moeilijk ont-
ginbaar, maar de moerasbloemen waren geliefd bij de hofhouding
van de Valorians en bij de genezers van de Ancients. Geel licht
drong door de geoliede doeken van de ramen van de eenvoudige
boerderijen heen en hield de nacht buiten.
Buiten deze ramen kwam het brakke moeraswater in beweging.
In deze wateren vonden vele dieren een thuis - het leven in het moe-
ras kende een zekere onveranderlijkheid. Maar deze beweging werd
dan ook niet door vogels en knaagdieren veroorzaakt.
Uit het zompige water rezen mensachtige figuren op, waarbij
moerasmodder als bruine mantels om hun lichamen hing. De
wezens schuifelden met een sukkelgang naar de boerderijen toe.
De nacht raakte doordrongen van een kwalijke geur van rottend
vlees. Spoedig weerklonk het geluid van krakend hout, gevolgd
door dodelijke angstschreeuwen.
Diep in het moeras luisterde een grotere mensachtige toe. In
tegenstelling tot zijn minderen droeg hij een echte mantel. Anders
dan zijn leger van zombies straalde uit zijn ogen een grote intel-
ligentie. En voor zover een lijk hiertoe in staat is, glimlachte hij.
D
e lange figuren marcheerden door de bergen. Sommigen
van hen waren wel vier meter lang. Anderen leken zelfs nog
langer. Hun metalen harnas en wapens rammelden luid. Ze zon-
gen liederen over dood, oorlog en verovering. Ze lieten hun oor-
logsbazuinen schallen. En ze scandeerden: “De Scheuring is weg.
De Scheuring is weg.”
De langste van hen riep een vliegend figuur boven hen aan.
“Hé, Kralc”, brulde hij, terwijl zijn stem weergalmde in de
bergravijnen. “Hoe ver nog naar de Scheuring?”
Een gespierde draak daalde neer. Hij streek neer op een steile
rots en antwoordde de mensachtige: “Een tweedaagse mars,
Ultimadus. Ik kan hun burcht nog niet zien, maar ik weet dat hij
er is.”
Het leger van reuzen marcheerde verder.
P
lotseling werd een deel van de zomerse hemel knalblauw.
Waar eerst nog een kalme tint hing, verscheen nu een heftige
kobaltblauwe schittering. Het was een blauw dat waargenomen kon
worden met alle zintuigen. Het was een kleur die veranderde in
een lied. En toen, alsof de hemel in stortte, scheurde de blauwe
lucht zich open en verscheen een magisch leger.
De Celestia waren teruggekeerd.
In de daaropvolgende dagen hielden de Valorians en de Ancients
een bijeenkomst met de leider van de Celestia, Elementus the
Airlord. Deze bood hen een bondgenootschap aan.
D
e legers van de Celestia, de Ancients en de Valorians lever-
den de ene na de andere slag met de strijdkrachten van de
Qa’ans, de Manes en de Gargans. Het was geen tijd voor zwak-
kelingen. Machtige burchten die de eeuwen hadden getrotseerd,
werden volledig geruïneerd. Draken bevochten elkaar in de lucht,
terwijl boeren erin slaagden om koningen te doden. Dorpen
werden geteisterd door plagen. Bossen vervielen tot woestijnen,
terwijl de aarde skeletachtige legers uitspuugde.
In veel verhalen werd verslag gedaan van de verschrikkingen en
de heldhaftigheid van die tijd. Er werden lofliederen gezongen toen
de Valorians de opperheer van de Manes, Lord Hellsfire, gevan-
gen namen. Op een andere dag veranderde een mythische Medusa
een bezetting van joelende dwergen in doodstille standbeelden.
Het was een tijd van legenden.
