D
e geharnaste gedaante liet zijn paard drinken, terwijl hij zijn blik gericht hield op
de glinsterende lucht aan de overkant van de rivier. Zijn bewapening was versleten,
zijn grijze mantel vuil en gescheurd. De ridder, Landor genaamd, pauzeerde en keek
opnieuw naar de lintvormige, trillende lucht. Dit verschijnsel werd de ‘Scheuring’
genoemd, hoewel niemand wist waar die naam vandaan kwam. De Scheuring was een
magische kracht zoals er nooit eerder een gezien was en er nooit meer een gezien zou
worden.
Verhalen en liederen over de mysterieuze Scheuring werden al sinds de tijd van zijn
overgrootvader verteld. In die tijd waren oorlogen aan de orde van de dag. De Valorians
vochten aan de zijde van de Ancients tegen de Gargans en de Manes. Die oude helden-
liederen beroerden Landor nog altijd, ook al was er in geen honderd jaar een veldslag
geweest. Ze verhaalden over gedode reuzen en voortlevende doden. Over de heldhaftig-
heid van zijn voorouders en de macht van de tovenaars van de Valorians.
De grijze ridder schudde zijn hoofd. Teveel dagdromerij, te weinig waakzaamheid. Hij
vroeg zich wel eens af waarop hij eigenlijk waakzaam moest zijn op deze inspectieron-
des. De Scheuring kon tenslotte niet doorbroken worden. Je kon er niet overheen vlie-
gen, onderdoor graven, omheen trekken of doorheen breken. Daar hadden de hemelse
Celestijnen wel voor gezorgd.
De Celestia. O, wat had hij ze graag meegemaakt. Volgens de legenden hadden ze een
eeuw daarvoor een enorme bijeenkomst gehouden. Glinsterende figuren. Geesten. Engelen.
Niemand had ze ooit eerder allemaal samen gezien. Ze hadden boven de slagvelden van
Het getergde Land gevlogen, terwijl ze hun toverspreuken uitspraken. Met hun gezan-
gen gaven ze vorm aan de Scheuring. De hemel trok krom, gloeide en wentelde om zich-
zelf heen. Uiteindelijk, toen alles voorbij was, was de wereld voor eeuwig verdeeld. Reuzen
grauwden tegen ridders over het met nevels bedekte aardoppervlak. Dwergen hoonden
de levende lijken van de Manes. Maar niemand kon de scheuring van het land doorbre-
ken. Niet dat iemand dat wilde. Niet na de beschikking van de Celestia. Hun strategie
was eenvoudig maar doeltreffend: Diegenen die de Scheuring tartten, moesten het opne-
men tegen de Celestia in het strijdtoneel dat onvermijdelijk zou volgen. Na getuige te zijn
geweest van hun macht, wilde geen van beide partijen de strijd met hen aangaan.
HET GETERGDE LAND
Ver teld door de eerbiedwaardige Da’Vau.
